Hafez’s poetry and Persian Miniatures come to life:

 

Hafez:

Translation:

Love’s minstel has wonderful harmony and melody

Every song in his repertoire has a path to a place

May the world never be empty of the cry of lovers

Because it has a sweet and joyful voice

Although our dreg-draining Pir has neither gold nor force,

He has a sin-forgiving and fault-concealing God

My heart was honoured like this sugar-worshipping fly

Since he became Your desire, he has the splendor of the Huma

It is not far from justice, if the king asks around

about his neighbor the beggar

I showed my bloody tears to the physicians, they said:

“It’s love’s pain and the burning of the liver has the cure”

Avoid the tyranny of glances, for in Love’s way

 Each act has a recompense, and every deed, a reward

That idol of a Christian wine-seller said well:

“Enjoy the happiness on the face of a pure one”

O Great King!  Hafiz, a member of your court, recites the fatiha

And desires a prayer from your tongue

 

Original:

          مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

 نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد

                    عالم از ناله عشاق مبادا خالی

که خوش آهنگ و فرح بخش صدايى دارد

     پیر دردی کش ما گر چه ندارد زر و زور

 خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

             محترم دار دلم کاین مگس قندپرست

 تا هواخواه تو شد فر همایی دارد

             از عدالت نبود دور گرش پرسد حال

 پادشاهی که به همسایه گدایی دارد

               اشک خونین بنمودم به طبیبان گفتند

 درد عشق است و جگرسوز دوایی دارد

         ستم از غمزه میاموز که در مذهب عشق

 هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد

           نغز گفت آن بت ترسابچه باده فروش

 شادی روی کسی خور که صفایی دارد

 خسروا حافظ درگاه نشین فاتحه خواند

 و از زبان تو تمنای دعایی دارد

 

 

The Peacock

Until your hair falls through the fingers of the breeze

My yearning heart lies torn apart with grief

 Black as sorcery, your magic eyes

Render this existence an illusion

 The dusky mole encircled by your curls

Is like the ink-drop falling in the curve of the jeem (ج)

 And wafting tresses in the perfect garden of your face,

Drop like a peacock falling into paradise

My soul searches for the comfort of a glance

Light as the dust arising from your path

Unlike the dust, this earthly body stumbles,

Falling at your threshold, falling fast

Your shadow falls across my frame

Like the breath of Jesus over withered bones

And those who turn to the Ka’aba as their sanctuary

Now with the knowledge of your lips, tumble at the tavern door

 O precious love, the suffering of your absence and lost Hafez

Fell and fused together with the ancient past

 

Original:

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است

لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست

در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست

نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست

زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار

چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست

دل من در هوس روی تو ای مونس جان

خاک راهیست که در دست نسیم افتادست

همچو گرد این تن خاکی نتواند برخاست

از سر کوی تو زان رو که عظیم افتادست

سایه قد تو بر قالبم ای عیسی دم

عکس روحیست که بر عظم رمیم افتادست

آن که جز کعبه مقامش نبد از یاد لبت

بر در میکده دیدم که مقیم افتادست

 

 

The Fish

When my beloved offers the cup

Graven idols are crushed

 And those who gaze into that intoxicating eye

Cry out for the police

 I plunge into the ocean like a fish

Craving the beloved’s hook

 I fall pleading at those feet

In hope of a helping hand.

 Happy is the heart who like Hafez

Is drunk with the wine of pre-eternity

 

Original:

یارم چو قدح به دست گیرد

بازار بتان شکست گیرد

هر کس که بدید چشم او گفت

کو محتسبی که مست گیرد

در بحر فتاده‌ام چو ماهی

تا یار مرا به شست گیرد

در پاش فتاده‌ام به زاری

آیا بود آن که دست گیرد

خرم دل آن که همچو حافظ

جامی ز می الست گیرد

 

translations modified from Jila Peacock’s Ten Poems form Hafez. Sylph Editions, 2006