Another favorite Hafez poem, it ends as it begins. It is performed beautifully here by Seyyed Khalil Alinejad.

Translation:

I fear my tears may tear the veil of my love for you

and this sealed secret became a legend the whole world through

They say a stone becomes a ruby in the station of patience

Yes, it does, but not without the blood of the liver

I’ll go down to the tavern, weeping, wailing for justice

perchance there I can find release  for me from the hand of grief

I’ve cast the arrows of my prayers in every last direction

It may be that one of them, at least, will do its work

O soul, go tell our story to my sweetheart, lovingly

but not in such a way that the soft breeze gets wind of it

I’m in utter amazement at my rival’s arrogance

O Lord, let not a beggar assume so much importance

By your love’s alchemy, my face became bright gold

Yes, that’s true, thanks to your grace, the dust can become gold

Distinction great and beauty too are likewise needed here

So that one may accepted be by “people of the glance”

With all this stubbornness your cypress has in its tall head

How can my short arm ever find its way around your waist?

O Hafez, when the perfume of his tress is in your hand

Be silent, otherwise the breeze so soft will tear the veil.

Original:

ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود
خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه
کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود
از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان
باشد کز آن میانه یکی کارگر شود
ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود
از کیمیای مهر تو زر گشت روی من
آری به یمن لطف شما خاک زر شود
در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب
یا رب مباد آن که گدا معتبر شود

از كيمياى ههر تو زر گشت روى من

آرى به يمن لطف شما خاك زر شود
بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی
مقبول طبع مردم صاحب نظر شود
این سرکشی که کنگره کاخ وصل راست
سرها بر آستانه او خاک در شود
حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست
دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود