Hafez sang:

بلبلى خون جگر خورد و گلى حاصل كرد
باد غيرت به صادش خار پريشان دل كرد
طوطيى را به خيال شكرى دل خوش بود
ناگهش سيل فنا نقش امل باطل كرد

Gertrude Bell’s translation:

The nightingale with drops of his heart’s blood
Had nourished the red rose, then came a wind,
And catching at the boughs in envious mood,
a hundred thorns about his heart entwined.
Like to the parrot crunching sugar, good
Seemed the world to me who could not stay
The wind of Death that swept my hopes away.

Compare with this beautiful recitation of Keats’ Ode to a Nightingale:

Hafez

Translation:

Weep, O Nightingale, if you wish to be my friend

For we are two helpless lovers, whose work is weeping

In that land where the breeze blows from the beloved’s locks

what room is there for boasting of the musk of Tartar?

Bring wine so we can dye our cloak of hypocrisy

We are drunk form the cup of arrogance and we call it sobriety

Cherishing the thought of your hair is not for the novice

going under the chain is the way of the elite

There is a hidden subtlety that gives rise to love

whose name is neither ruby lip nor auburn cheek’s down

A person’s beauty is not in the eye nor face, nor cheek, nor hair

there are a thousand fine points in this work of beauties

The Qalandars of Truth do not buy, for half a barley corn,

the silk robe of the person who is without art

It is difficult to reach your doorstep

ascension to the heaven of joy is difficult

At dawn I dreamt of the seductive glance of your eye

Ah, some stages of sleep are better than being awake…

Do not harm his heart with your wailing, hush now Hafez

For eternal salvation lies in doing the least harm

Original:

بنال بلبل اگر با منت سر یاریست
که ما دو عاشق زاریم و کار ما زاریست

در آن زمین که نسیمی وزد ز طره دوست
چه جای دم زدن نافه‌های تاتاریست

بیار باده که رنگین کنیم جامه زرق
که مست جام غروریم و نام هشیاریست

خیال زلف تو پختن نه کار هر خامیست
که زیر سلسله رفتن طریق عیاریست

لطیفه‌ایست نهانی که عشق از او خیزد
که نام آن نه لب لعل و خط زنگاریست

جمال شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال
هزار نکته در این کار و بار دلداریست

قلندران حقیقت به نیم جو نخرند
قبای اطلس آن کس که از هنر عاریست

بر آستان تو مشکل توان رسید آری
عروج بر فلک سروری به دشواریست

سحر کرشمه چشمت به خواب می‌دیدم
زهی مراتب خوابی که به ز بیداریست

دلش به ناله میازار و ختم کن حافظ
که رستگاری جاوید در کم آزاریست

`

Translation:

At dawn, the nightingale complained to the breeze, saying:

“Oh the things that loving the rose’s face has done to me…”

It pulled off the veil of the rose and brushed away the tress of the hyacinth

and opened the knot of the cord of the bud’s robe

The lover nightingale cried out in all directions

But it was the breeze that was blessed from this

Blessed be the morning breeze that

remedied the pain of those who stay awake at night

No more will I complain of strangers

for any wrong to me was done my that dear one

If I coveted a favor from the sultan, it was a mistake

If I sought faithfulness from the beloved, she was cruel.

I am the slave of the generous spirit of that dear one

Who did good deeds without pretension and hypocrisy

take the good news to the winesellers’ street

That Hafez repented of pretentious abstinence

Original:

از آن رنگ رخم خون در دل افتاد

وز آن گلشن به خارم مبتلا کرد

غلام همت آن نازنینم

که کار خیر بی روی و ریا کرد

من از بیگانگان دیگر ننالم

که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

گر از سلطان طمع کردم خطا بود

ور از دلبر وفا جستم جفا کرد

خوشش باد آن نسیم صبحگاهی

که درد شب نشینان را دوا کرد

نقاب گل کشید و زلف سنبل

گره بند قبای غنچه وا کرد

به هر سو بلبل عاشق در افغان

تنعم از میان باد صبا کرد

بشارت بر به کوی می فروشان

که حافظ توبه از زهد ریا کرد

Translation:

I went to the garden one morning to pick a rose

and suddenly heard a nightingale’s song.

Like me, the poor bird had fallen in love with a rose

and in the field, raised a commotion with his cries.

And as I walked through that field and garden

I thought on that rose and nightingale.

The rose befriended beauty, and the nightingale, love

neither showed any signs of changing.

As the song of the nightingale entered my heart,

it got to the point where I could stand it no longer.

Many roses bloom in this garden, but

none plucks a rose without the pain of a thorn.

Hafez, harbor hope of deliverance from this cycle of existence

It has a thousand flaws and not one redeeming virtue.

Original:

رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی

آمد به گوش ناگهم آواز بلبلی

مسکین چو من به عشق گلی گشته مبتلا

و اندر چمن فکنده ز فریاد غلغلی

می‌گشتم اندر آن چمن و باغ دم به دم

می‌کردم اندر آن گل و بلبل تاملی

گل یار حسن گشته و بلبل قرین عشق

آن را تفضلی نه و این را تبدلی

چون کرد در دلم اثر آواز عندلیب

گشتم چنان که هیچ نماندم تحملی

بس گل شکفته می‌شود این باغ را ولی

کس بی بلای خار نچیده‌ست از او گلی

حافظ مدار امید فرج از مدار كون

دارد هزار عیب و ندارد تفضلی

Translation:

“Ask for wine and throw flowers. What else do you want from time?”

The rose said this at dawn, O nightingale, what do you say?

Take your seat in the rose garden so that you may kiss

the beauty and the Saqi on the lip and cheek and drink wine and smell roses

Upon whom will your smiling bud bestow its fortune

O elegant rose, for whose sake do you grow?

Each bird comes to the king’s rose garden with a tale

The nightingale with his song and Hafez with his prayer.

Original:

می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی

این گفت سحرگه گل بلبل تو چه می‌گویی

مسند به گلستان بر تا شاهد و ساقی را

لب گیری و رخ بوسی می نوشی و گل بویی

تا غنچه خندانت دولت به که خواهد داد

ای شاخ گل رعنا از بهر که می‌رویی

هر مرغ به دستانی در گلشن شاه آمد

بلبل به نواسازی حافظ به غزل گویی

Camaron

Translation:

Step into that corner
where the gnats do not bite
I do not care about anyone
but you, my little dear

In the Moorish quarter
Juanola le puso el cura
Juanola pa to la vía.

I saw the flowers cry
when you entered the garden,
because the flowers would all like
to look like you.

Keep away from the people
who do not know our love,
the farther you are from the saint,
the closer to devotion.

And the day you were born
all the flowers bloomed
and at the baptismal font
nightingales sang.

Original:

Lerelere lele…aay

Métete en aquel rincón
donde las mosquitas no te coman
cuenta yo no le doy a nadie
primita de tu persona.

De la morería
Juanola le puso el cura
Juanola pa to la vía.

Al verte las flores lloran
cuando entras tu al jardín,
porque las flores quisieran
toítas parecerse a ti.

Retírate que la gente
no conozca nuestro amor,
contra más lejos esté el santo
más cerca la devoción.

Y el día que tú naciste
nacieron toítas las flores
y en la pila de bautismo
cantaron los ruiseñores.