These three wonderful ghazals are right next to one another in Hafez’s Divan:

Ghazal 344:

 

 

 

Translation:

With your black eyelashes, you poked thousands of holes in my faith

Come, let me pick thousands of pains from your lovesick eyes.

O companion of the heart who has forgotten your friends

Let there be no day when I am without your memory.

The world is old and without foundation—Alas, the fraud and deceit

of this killer of Farhad has made me tired of my sweet life.

The fire of separation drowned me in sweat like the rose

O dawn wind, bring a breeze from the one who wipes my sweat.

I sacrifice the ephemeral and eternal worlds for the young beauty and the Saqi

for I see the sultanate of the world as a parasite of love.

If the Friend chooses another in my place, the choice is His

But God forbid that I choose my life in place of the Friend.

The nightingale sang good morning. Where are you, Saqi? Arise!

For the memory of last night’s dream clamors in my head.

On the night of death, I shall go from my bed to the huri’s palace

if I you are the candle at my bedside as I surrender my soul.

The story of longing that became recorded in this book

is wholly without fault, for Hafez taught it to me.

 

(Translation From The Divan of Hafez by Reza Saberi, p. 410)

 

Original:
به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم
الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم
جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد
که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم
ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل
بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم
جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی
که سلطانی عالم را طفیل عشق می‌بینم
اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست
حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم
صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز
که غوغا می‌کند در سر خیال خواب دوشینم
شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین
اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم
حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد
همانا بی‌غلط باشد که حافظ داد تلقینم

 

 

Ghazal 355:

Translation:

The way I see it, the best thing for me to do now is:

to go to the tavern and sit there happily.

Having no friend nor companion save my book and a cup

so that I see less of the deceitful colleagues.

I boasted of piety so much in my stained robe

that I am shamed by the Saqi’s face and the colorful wine.

I will take the cup of wine and stay away from the hypocrites

That is, of the people of the world, I will choose the one with a pure heart.

If it be possible to gather up my skirt from this world,

I will freely raise my head up above the people like a cypress.

My heart has the dust of many cruelties

O God, do not allow this mirror which is accustomed to love to be tarnished.

If I am the rascal of the tavern or the Hafez of the city,

I am that which you see or even less.

My straightened chest and the burden of his grief? Impossible.

My wretched heart is no match for this heavy burden.

I am the slave of the Asaf of the age. Do not mislead my heart.

For if I complain of the wheel, he will avenge me thereon.

(Translation From The Divan of Hafez by Reza Saberi, p. 411)

 

Original:

حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم
جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم
یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم
جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم
تا حریفان دغا را به جهان کم بینم
سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم
بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح
شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم
سینه تنگ من و بار غم او هیهات
مرد این بار گران نیست دل مسکینم
من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر
این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم
بنده آصف عهدم دلم از راه مبر
که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم
بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند
که مکدر شود آیینه مهرآیینم

 

 

Ghazal 353:

 

Translation:

I will not renounce love, the young beauty, and the cup of wine

I repented a hundred times and will do so no more.

The garden of paradise, the shade of Tuba, and the palace of heavenly maidens,

I will not compare them to the dust of the friend’s street.

The teaching and guidance of men of vision is but an allusion

I said this as a metaphor and will not repeat it again.

I am never conscious of my own head

until I raise it in the middle of a tavern.

The advisor tauntingly told me not to drink wine, it is forbidden.

I said alright. But I do not listen to every donkey.

The Shaykh told me angrily, “Stop falling in love!”

There is no need to quarrel, brother. I will not.

This much piety is enough for me that I do not wink at

the beautiful youths of the city from the top of the pulpit.

Hafez, the Magian Pīr’s side is a stately place

I will not give up kissing the dust of this door.

 

(Translation From The Divan of Hafez by Reza Saberi, p. 409)

 

 

Original:

من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم
صد بار توبه کردم و دیگر نمی‌کنم
باغ بهشت و سایه طوبی و قصر و حور
با خاک کوی دوست برابر نمی‌کنم
تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است
گفتم کنایتی و مکرر نمی‌کنم
هرگز نمی‌شود ز سر خود خبر مرا
تا در میان میکده سر بر نمی‌کنم
ناصح به طعن گفت که رو ترک عشق کن
محتاج جنگ نیست برادر نمی‌کنم
این تقویم تمام که با شاهدان شهر
ناز و کرشمه بر سر منبر نمی‌کنم
حافظ جناب پیر مغان جای دولت است
من ترک خاک بوسی این در نمی‌کنم