One of Hafez’s most musical and delightful ghazals:

Translation:

Thank God the tavern door is finally open

for I’ve pressed my face to its door in need

The wine vats are gushing and roaring drunk

And that wine here is real and not metaphorical

He is all drunkenness, pride, and arrogance

we are all desperation, weakness, and need

The secret I never told the stranger and never will

I’ll tell the friend, for he is secrets’ intimate

The description of the wavy curls of his locks

cannot be made short, for it is a long story

It is the burden of Majnun’s heart and Layla’s curved tress

It is Mahmud’s face and the sole of Ayaz’s foot

Like the hawk, I’ve closed my eyes to the whole world

since I opened them to your beautiful face

Whoever enters the Ka’aba of your street

stands in prayer before the qibla of your eyebrow

O people of the assembly, about the agony of poor Hafez’s heart

ask the candle which is burning and melting…

(modified from Reza Saberi’s translation in The Divan of Hafez, p. 51)

 

 

Original:

المنة لله که در میکده باز است

زان رو که مرا بر در او روی نیاز است

خم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستی

وان می که در آن جاست حقیقت نه مجاز است

از وی همه مستی و غرور است و تکبر

وز ما همه بیچارگی و عجز و نیاز است

رازی که بر غیر نگفتیم و نگوییم

با دوست بگوییم که او محرم راز است

شرح شکن زلف خم اندر خم جانان

کوته نتوان کرد که این قصه دراز است

بار دل مجنون و خم طره لیلی

رخساره محمود و کف پای ایاز است

بردوخته‌ام دیده چو باز از همه عالم

تا دیده من بر رخ زیبای تو باز است

در کعبه کوی تو هر آن کس که بیاید

از قبله ابروی تو در عین نماز است

ای مجلسیان سوز دل حافظ مسکین

از شمع بپرسید که در سوز و گداز است